به گزارش پایگاه خبری ربیع، اگر بخواهیم نگاهی منصفانه به فوتبال ایران داشته باشیم باید گفت هر چند در ظاهر پول بزرگترین معضل فعلی فوتبال ایران است اما با نگاهی دقیق‌تر به وضوح می‌توان دید که فقدان مدیریت صحیح و نبودن افراد فوتبالی در رأس فوتبال ایران از فدراسیون گرفته تا باشگاه‌ها بزرگترین معضل فوتبال ایران است.

در هیچ کجای دنیا حداقل در سطح حرفه‌ای هیمن آسیای خودمان این تعداد افراد نالایق و غیر فوتبالی در فوتبال حضور ندارند. در کشورهای موفق آسیا مانند کره جنوبی و ژاپن و حتی قطر فوتبال به دست افراد فوتبالی اداره می‌شود و به جز امور مالی که البته در دست متخصصین این حوزه است در دیگر بخش‌های مهم به خصوص مباحث فنی رشته امور در دست فوتبالی‌هاست. اما متاسفانه در فوتبال دولتی و رانتی ما حتی دو تیم بزرگ و پر طرفدار کشور یعنی استقلال و پرسپولیس به دست وزارت ورزش که نهادی دولتی است اداره می‌شوند.

بدیهی‌ترین قوانین فیفا یعنی دخالت نکردن دولت در فوتبال و یا حتی قوانین اسپانسرینگ و یا حتی حضور دو تیم با مدیریت یک فرد یا نهاد به شکلی عجیبی در فوتبال ما رعایت نمی‌شود و عجیب‌تر اینکه فیفا نیر به راحتی گول رفتار سراسر دروغ فدراسیون ما را می‌خورد. هر چند این رفتارها قاعدتاً به جایی نخواهد رسید و در نهایت با روشن شدن این دروغ‌ها فوتبال ما با جریمه‌های سختی روبرو خواهد شد اما فعلاً که این اوضاع نا به سامان زمینه مناسبی را برای افراد نالایق فراهم کرده است.

در این اوضاع نا به سامان تیم ملی به بزرگترین قربانی مدیریت تبدیل شده است. فوتبال ما هشت سال با مدیریت و جنگجویی کی روش موفق شد بر کوهی از بی لیاقتی‌ها غلبه کند، زمانی که مرد پرتغالی در همه امور فوتبال ما دخالت می‌کرد بسیاری او را متهم به دست درازی به فوتبال ایران می‌کردند در حالی که او به خوبی می‌دانست که در این فوتبال بی سر و سامان تنها خود او باید به فکر تیم ملی باشد و اگر بخواهد سرنوشت تیم ملی را به دستان این جماعت نالایق بسپارد نتیجه‌ای جز تباهی و شکست حاصل نخواهد شد.

اما بعد از کی روش اوضاع تیم ملی همانگونه که پیش بینی می‌شد به یک تراژدی تبدیل شد. انتخاب سرمربی بعد از کش و قوس‌های فراوان به فردی مانند ویلموتس ختم شد مربی‌ای که به وضوح کارنامه ضعیف‌تری از کی روش داشت و از همان ابتدا هم معلوم بود که او توان مدیریت این فوتبال پر هرج و مرج را نخواهد داشت اما به هر حال او انتخاب شد و نتیجه این انتخاب چیزی جز تحقیر تیم پر ستاره ایران مقابل بحرین و عراق نبود.

اما فدراسیون فوتبال به جای چاره اندیشی در تصمیمی غلط‌تر حالا تصمیم گرفته ویلموتی را برکنار و برانکو را جایگزین او کند. این تصمیم به جر هزینه مالی وحشتناکی که به دنبال خواهد داشت یک بازگشت به عقب وحشتانک خواهد بود.

برانکو دردوران هدایت تیم ملی ایران دوران پر فراز و نشیبی را طی کرد در دوران او عملاً چند بازیکن بزرگ تیم ملی در تمام تصمیات سرمربی دخالت می‌کردند و تیم او یکی از غیر همدل‌ترین تیم‌های ملی تاریخ فوتبال ایرن بود. اوضاع در تیم ملی آن زمان به حدی بغرنج بود که بازیکنان حتی در تمرین‌ها نیز رابطه خوبی با هم نداشتند. به غیر از اینها برانکو چه در تیم ملی و چه در رده باشگاهی همواره با ستاره‌های تیمش به مشکل برخورده است.

حتی اگر برانکو سرمربی تیم ملی نشود و تیم ملی با همین ویلموتس مسیر را ادامه بدهد اتفاقات اخیر چنان لطمه‌ای به فوتبال ملی ما زده که بعید است تیم ما بتواند به دستاورد بزرگی دست پیدا کند.

البته باید به این اوضاع نا به سامان وضعیت تیم ملی امید را هم اضافه کرد تیم که چهل سال است به المپیک نرسیده و با این شیوه مدیریت احتمالاً تا چهل سال دیگر هم رویای المپیک محقق نخواهد شد.

متاسفانه همانگونه که در ابتدای این گزارش هم عنوان شد مشکل بزرگ و معضا اصلی فوتبال ایران فقدان مدیریت است معضلی که به این راحتی‌ها قابل حل نیست.