به گزارش پایگاه خبری ربیع، امام علی النقی الهادی(ع) در روز ۱۵ذی‌الحجه سال ۲۱۲ه‌ق چشم به جهان گشود. این ولادت باسعادت را به پیروان امامت و ولایت تبریک و تهنیت می‌گوییم و به همین مناسبت اشاره‌ای کوتاه به مبارزات سیاسی ایشان خواهیم داشت.
امام هادی(ع) مبارزات خود را با نظام غاصب سیاسی به شیوه فرهنگی و تربیتی و با به‌کارگیری سلسله برنامه‌های ارشادی به طور غیرمستقیم آغاز کرد و بی‌آنکه حساسیت دستگاه را متوجه خود سازد، به انجام فعالیت‌هایی ضد آنها پرداخت.
امام(ع)در مواقع لزوم نیز تا جایی که حیات شیعه را به مخاطره نمی‌انداخت، دامنه مبارزات خود را گسترده‌تر می‌ساخت و با این فعالیت‌ها، بی‌اساس‌بودن این تصور را که «امام به دلیل مراقبت دشمن در مسائل سیاسی مداخله نمی‌کرد و هیچ‌گونه مبارزه سیاسی نداشت»، آشکار می‌کرد. امام در شرایط حاکم به بهترین شیوه‌های مبارزاتی دست می‌زد و در بسیاری موارد دشمن را مرعوب خود می‌ساخت و او را غافلگیر می‌کرد. در زیر به بعضی از مهم‌ترین مبارزات امام(ع) اشاره می‌کنیم.
نکته اول اینکه امام(ع) مشروعیت دستگاه حاکم عباسی را زیر سؤال می‌بردند و مسلمانان را از هرگونه همکاری با آنان مگر در موارد ضرورت بر حذر می‌داشتند و با این کار، چهره این جرثومه‌های فساد را برای مردم بیشتر آشکار و افشا می‌کردند.
دومین شیوه مبارزاتی امام(ع)، مبارزه آشکار و سرسختانه با فقها و آخوندهای درباری است؛ زیرا این فقهای به ظاهر مسلمان، اما سرسپرده حاکمیت جور، ابزار مردم‌فریبی خلفای عباسی برای جلب اعتماد مردم و ترسیم چهره‌ای اسلام‌گرا از خود بودند. امام‌‌هادی(ع) نیز با رویارویی با آنان، به نوعی دیگر مشروعیت دستگاه را زیر سؤال می‌برد و آنان را رسوا می‌کرد.
سومین شیوه مبارزاتی امام علی‌النقی(ع)، برقراری ارتباط عاطفی با برخی درباریان بود که از این طریق بر آنان نفوذ داشت و اهداف خود را حتی در دل حکومت جاری می‌ساخت.درباریان، فرماندهان و سرداران نظامی دستگاه عباسی همانند اربابانشان پایبند و دلبسته به حکومت و سلطه بر مردم بودند و نسبت به امامان و شیعیانشان کینه خاصی در دل داشتند. دلیل انتخاب این‌گونه افراد و سپردن پست‌های کلیدی به آنان نیز جهت‌دادن به کینه‌توزی آنها در سرکوب شیعیان بود. بر این اساس امامان، خود و شیعیانشان را از آنان دور نگه می‌داشتند؛ ولی در برخی موارد که زمینه را فراهم می‌یافتند، با آنان تماس حاصل و آنها را به مسیر حق رهنمون می‌کردند یا دست‌کم از وجود آنان برای کاهش فشار بر شیعیان و رفع مشکلاتشان بهره می‌گرفتند و از این طریق بخش اعظم مشکلات شیعیان را گره‌گشایی می‌کردند.
چهارمین شیوه و روش مبارزاتی امام‌‌هادی(ع) را باید در تقویت پایگاه‌های مردمی ایشان دید. امام با مشاهده اوضاع وخیم حاکم برای جلوگیری از انهدام پایگاه‌های مقاومتی مردم و ناامیدی آنها از گشایش در کار خود، با دلداری‌دادن و پشتیبانی از مردم و آگاهی‌یافتن لحظه به لحظه از شرایط معیشتی آنان، حیات جامعه اسلامی را تداوم می‌بخشید تا هنگام رویارویی با مشکلات و ستمگری‌ها، آنان امیدواری خود را از دست ندهند؛ همچنین امام با بهره‌گیری از آگاهی و دانش امامت خویش، شیعیان را با آگاه‌کردن از آینده، به برچیده‌شدن بساط ستم امیدوار می‌کرد. مردی از اهالی مداین که گویا از ستم متوکل به تنگ آمده بود، در نامه‌ای از امام درباره مدت حکومت متوکل پرسید. امام در پاسخ این آیات را نوشت:
«هفت سال پی‌درپی زراعت می‌کنید و آنچه درو کردید ـ جز اندکی که می‌خورید ـ در خوشه‌های خود بگذارید. پس از آن هفت سال سخت خواهد آمد که آنچه را شما ذخیره کرده‌اید، خواهید خورد، جز اندکی که برای بذر نگه می‌دارید. سپس سالی فرامی‌رسد که باران فراوان نصیب مردم می‌شود و در آن سال، مردم عصاره میوه‌ها و دانه‌های روغنی می‌گیرند.»
سرانجام همان‌گونه که امام‌هادی(ع) پیش‌بینی کرده بود، متوکل در نخستین روزهای پانزدهمین سال حکومتش به قتل رسید. در پایان به سخنی از امام‌هادی(ع) اشاره می‌کنیم:
علما و دانشمندانى که به فریاد دوستان و پیروان ما برسند و از آن‌ها رفع مشکل کنند، روز قیامت در حالى محشور مى‌شوند که تاج درخشانى بر سر دارند و نور از آن‌ها مى‌درخشد.
(بحارالأنوار، ج ۲، ص ۶)