به گزارش پایگاه خبری ربیع، خداوند متعال در قرآن کریم براى ارتباط بیشتر بندگان با مبدأ هستى شیوههاى مختلفى را به کار برده است. از جمله این شیوهها تعیین زمانها و مکانهاى خاصى براى نزدیک شدن بیشتر به درگاه حضرت حق است.
در سوره ابراهیم(ع) آیه ۵ از زمانهاى ویژه عبادت خدا با عبارت «ایامالله» یاد مىکند: «ایامالله را به آنان یادآورى نما.» ایامالله تمام روزهایى است که داراى عظمتى در تاریخ زندگى بشر است. مقصود از ایامالله زمانهایى است که امر خدا و آیات وحدانیت و سلطنت او ظاهر شده یا ظاهر مىشود.
ممکن است ایام ظهور رحمت و نعمت الهى جز این ایام بوده باشد و هر زمانی که خداوند رحمت و نعمتی را به قوم یا گروه یا بشریت عطا فرموده است. هر روز که یکى از فرمانهاى خدا در آن، چنان درخشیده که بقیه امور را تحتالشعاع خود قرار داده ایامالله است. هر روز که فصل تازهاى در زندگى انسانها گشوده و درس عبرتى به آنها داده و ظهور و قیام پیامبرى در آن بوده یا طاغوت و فرعون گردنکشى در آن به قعر دره نیستى فرستاده شده، نیز هر روز که حق و عدالتى برپا شده و ظلم و بدعتى خاموش گشته، همه آنها از ایامالله است. چنانکه در ادامه آیه مىفرماید: در همه ایامالله آیات و نشانههایى است براى هر انسان شکیبا و پراستقامت و شکرگزار (تفسیر نمونه، ج۱۰، ص۲۷۰)
روز عرفه نیز مىتواند روز پیروزى انسان بر طاغوت نفس و نقطه درخشانى در تاریخ زندگى هر فردى باشد. روز عرفه روز تحول درونى و انقلاب معنوى با آن همه مزایا و ویژگىهاى ارزشمند براى هر مسلمان بیدار و آگاه است. این روز از مصادیق بارز «ایامالله» است که در آن زمینهها و مقدمات بیشترى براى رهیابى انسان به سوى کمال و سعادت وجود دارد. آمرزش گناهان، قبولى طاعات، آشنایى بیشتر با معارف اسلامی، تفکر و تأمل در گذشته و آینده، برآورده شدن حاجات و توجه ویژه خداوند متعال به بندگان از جمله آنهاست.
آنچه از روایات و دعاهاى اهلبیت(ع) در این روز به دست مىآید نشانگر آن است که پروردگار هستى این روز را براى مناجات خود انتخاب کرده و نعمتهاى مادى و معنوى خود را در یومالله عرفه بر بندگانش ارزانى داشته است. امام صادق(ع) در یکى از روایات مىفرماید: هرکس در این روز پیش از رفتن به مراسم دعاى عرفه در زیر آسمان دو رکعت نماز بخواند و در پیشگاه خداوند متعال به تمامى گناهان و خطاهاى خود اعتراف نموده و حقیقتا از درگاه پروردگارش پوزش طلبد، خداوند متعال آنچه را که براى اهل عرفات مقدر نموده به او نیز عطا مىکند و تمام گناهان وى را مىآمرزد. (اقبالالاعمال، ج۲، ص۶۷)
در روز عرفه اولین حرکت حاجیان در سرزمین وحى پس از احرام با توقف در صحراى عرفات آغاز مىشود. آنان وظیفه دارند که از اذان ظهر روز نهم ماه ذىالحجه تا وقت نماز مغرب در آن بیابان توقف کرده و به ذکر و دعا و تفکر و نیایش بپردازند. از ویژگىهاى روز عرفه دعا و نیایش به درگاه ربوبى است. پیشوایان معصوم(ع) با استفاده از موقعیت معنوى روز عرفه، مردم را به راز و نیاز و تقویت پیوند با سرچشمه کمالات ترغیب و تشویق مىکردند؛ زیرا اساس شخصیت حقیقى انسان و ارزش او به اندازه ارتباطش با خداوند متعال تعیین مىشود. قرآن مىفرماید: «اى پیامبر بگو، پروردگارم براى شما ارزشى قائل نیست اگر دعاى شما نباشد.»(فرقان،۷۷)
امام حسین(ع) با استفاده از فضاى معنوى روز عرفه در صحراى عرفات و در دامنه کوه جبلالرحمه مناجات زیباى خود را زمزمه کرده و آواى ملکوتىاش نه تنها در میان حاجیان خانه خدا و در صحراى عرفات طنینانداز بود، بلکه آن نیایشهاى عاشقانه در طول تاریخ، دلهاى مشتاق را تحت تأثیر قرار داده است. آن حضرت در فرازى از دعا مىفرماید: پروردگارا، تفکر من در آثار و نشانههاى تو موجب دورى دیدار میشود پس مرا به خدمتى وادار که با تو پیوندم دهد، چگونه بر وجود تو به چیزى استدلال شود که در وجودش به تو نیاز دارد؟ روز عرفه فرصتى استثنایى در هر سال است که باید از لحظات آن در تقویت رابطه با خداوند استفاده نمود.
امام چهارم(ع) در دعاى ۴۷ صحیفه سجادیه درباره عظمت این روز مقدس، عرضه مىدارد؛ «پروردگارا! امروز، روز عرفه است، روزى که به آن شرافت، کرامت و عظمت بخشیدهاى و در آن روز، رحمت خودت را بر اهل عالم منتشر ساختهاى و با عفو و گذشت خود در این روز بر بندگان منت نهادهاى و عطیه و بخشش خود را در این روز نیکو گردانیدهاى و به خاطر روز عرفه بر بندگانت تفضیل و لطف فرمودهای!»
انس با خدا، اعتماد به نفس، ایجاد تعادل و آرامش، افزایش قدرت تحمل در مقابل مشکلات، رهایى از وابستگىهاى مادى و دنیوی، پایینآمدن از مرکب غرور و خودخواهی، مشخص شدن ارزش انسان و آموزشهاى اخلاقى و اجتماعى از دستاوردهاى ارزشمند دعاها بهویژه مناجاتهاى روز عرفه است. آری، امروز دستهایمان را به درگاه ایزد متعال دراز میکنیم و از او بخشش گناهانمان را طلب میکنیم و ظهور آخرین حجتش را عاجزانه در خواست میکنیم. اللهم عجل لولیک الفرج