به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از قانون، ما مجرم نیستیم. بیمار هم نیستیم. ما آدم‌های عاقل و بالغی هستیم که در کمال صحت و سلامت عقل و با رضایت کامل، انتخاب کرده‌ایم روزی هفت هشت تا لیوان چای بنوشیم. این روشِ زندگی ماست. ما نان و پنیر را به خاطر خودش نمی‌خواهیم؛ به خاطر چای کنارش می‌خواهیم. ما ناهار را به این دلیل می‌خوریم که می‌دانیم بعدش چای خواهیم خورد. ما هر وقت در اداره خسته می‌شویم، ماگ‌مان را مالامال از چای می‌کنیم تا خستگی‌های‌مان را بشورد و ببرد. ما در خانه مثل یوزپلنگ کمین می‌کنیم تا ببینیم چه کسی سمت آشپزخانه می‌رود که از او بخواهیم برای‌مان یک لیوان چای دیگر بریزد.
ما هرگز چایِ استکانی را بر نمی‌تابیم. اگر برای‌مان توی استکان چای آوردید، کنارش یک قطره‌چکان هم بیاورید.
چایی که کم‌رنگ باشد، می‌خواهیم صدسال نباشد. خودتان بخوریدش. ما در وسط تابستان و ظل آفتاب هم وقتی تشنه می‌شویم چای می‌نوشیم. بعضا در کنار تنور نان سنگک و کوره‌ آجر پزی هم در حال نوشیدن چای دیده شده‌ایم.
وقتی مکان فیزیکی‌مان عوض می‌شود و مثلا از اداره به خانه می‌آییم، باید چای بخوریم. این یک قانون است. فرقی هم نمی‌کند که یک ربع پیش در مکان قبلی چای خورده‌ایم یا نه. لطفا انقدر سوال نپرسید.
اگر شریک زندگی‌مان هستید، سعی کنید قبل از اینکه پای‌مان به خانه برسد چای را دم کنید. هیچ چیز مانند چای تازه‌دم نمی‌تواند ما را جادوی عشق کند. با این روش ما تا لیوان بعدی شارژ خواهیم بود.
و در نهایت از نظر ما، بزرگترین جنایت علیه بشریت بعد از ساخت بمب اتم و قبل از اختراع دینامیت، تولید چای کیسه‌ای بوده‌است. بنابراین هرگز به ما چای کیسه‌ای تعارف نکنید، شوخی‌اش هم قشنگ نیست. چون فرقی نمی‌کند که کجا باشیم، هرکجا که باشیم، آنجا یا جای ماست یا جای چای کیسه‌ای.