به گزارش پایگاه خبری ربیع، درچند روز اخیر علیرغم تعطیلات رسمی در کشور، بسیاری از اشخاص و رسانه ها به طرز عجیبی چشم به انتخابات مجلس نمایندگان آمریکا دوخته بودند و لحظه به لحظه نتایج اولیه را مورد بررسی قرار می دادند. البته این موضوع درچارچوب اطلاع رسانی و افزایش آگاهی عمومی امری حرفه ای تلقی می شود، اما گویا برخی سیاسیون به طور رسمی و غیررسمی انتظار نتایج را می کشیدند و این ابهام به وجود آمد که کسب اکثریت کرسی ها برای دموکرات ها موهبتی است که نصیب کشورمان شده و باید امیدوار بود که از این پس شاهد گشایشها و تغییرسیاست های ترامپی آمریکا باشیم!

مسلماً هرعقل سلیمی می داند که سیاست های کلی ایالات متحده با روی کار آمدن احزاب مختلف تغییری نخواهد داشت و صرفاً تا حدودی ابزارهای اجرایی در آن تغییر می کند.لذا امیدهای واهی به بهبود شرایط و انتظار از دموکرات ها برای بازگشت سیاستهای دوران اوباما و خصوصاً حمایتش از برجام، غیرعقلانی است.

شاید بتوان اینطور گفت که حضور دموکراتها و شکاف نسبی این جریان با سیاستهای ترامپ، می تواند فرصتی برای ایران جهت تقویت تعامل با دیگر کشورها و تثبیت جایگاه بین المللی خود نزد جهانیان باشد.اما حقیقت این است که تحریمهای آمریکا به هرشکلی چه نفتی و چه بانکی برای ما مشکل آفرین خواهد بود و تاثیر منفی آن بر زندگی مردم ایران ارتباطی به نتایج آرا نخواهد داشت.

لذا باید راهکارهای درونی را بیش از امیدواریهای بی پشتوانه به تغییر قدرت در آمریکا و یا مساعدتهای اروپا مد نظرداشت. گزافه نیست که اگر بگوییم امروز نیاز کشور به وفاق ملی (البته بین جریانهای سیاسی و نه مردم) بیش از زمان جنگ تحمیلی است. ما به گفتگوی ملی و هم‌افزایی در ساختار داخلی کشور در ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی نیازمندیم. متاسفانه افتراق میان جریانهای سیاسی در کشورمان بیش از تحریمهای خارجی، روحیه مردم را تضعیف می کند.

جامعه زمانی که مشاهده می کند کارگزاران قادر به رفع و حل مشکلات نیستند، نسبت به آینده دچار یأس می شود. این بی انگیزه بودن، دروازه ورود و تاثیر خصومتهای خارجی خواهد بود و هر تیردشمن به قلب جامعه خواهد نشست. تنها وحدت و وفاق ملی است که انسجام داخلی را به عنوان سپری در برابر سیاستهای تحمیلی دشمنان ایجاد می کند. ما مدت زیادی است که به علت منفعت محوری، مدام درصدد پیاده کردن یکدیگر از قطار انقلاب هستیم، امروز همان روز موعود است، باید توجه خود را به صداها و توانهایی معطوف کنیم که شنیده نشدند و یا نادیده انگاشته شدند. توان داخلی کشور به سبب همین افتراق هدر رفته است و بی مبالغه نگاه بسیاری از اقشار مردم برای رهایی از این وضعیت به سمت مهاجرت از ایران معطوف شده است. اما نه امید به نتایج انتخابات آمریکا و نه تک صدایی و تک محوری در امور و نه حتی مهاجرت و… از آلام کشور نخواهد کاست. تنها راه نجات امروز ما در برابر تحریمها و فشارهای سیاسی و اقتصادی، ایجاد همدلی و مشی ملی گرایی با تکثر سلایق سیاسیون و صاحبنظران و طبقات مختلف جامعه خواهد بود. درک این موضوع در شرایط کنونی کار سختی نیست، لذا اگر این مشی عقلانی را در دستور کار قرار ندهیم، عملا نشان خواهیم داد که منافع حزبی و اهداف گروهی را برمنافع و مصالح عمومی ترجیح می دهیم و افسوس که نتیجه این نگرش صرفاً تحمیل فشار برمردم خواهد بود. البته عاقبت تداوم چنین رویکرد و نگرشهایی را تاریخ تشریح کرده است.