شیخ و پیــر کامل
یکی از آداب سلوک نزد صوفیه، برگزیدن شیخ و پیری کامل است. کسی که بتواند عارف و مرید را در مسیر حرکت به سوی معبود یگانه راهنمایی و هدایت کند.
به گزارش پایگاه خبری ربیع، یکی از آداب سلوک نزد صوفیه، برگزیدن شیخ و پیری کامل است. کسی که بتواند عارف و مرید را در مسیر حرکت به سوی معبود یگانه راهنمایی و هدایت کند. مولانا بارها در مثنوی، مریدان را به برگزیدن شیخی نیکو صفات و گرفتار نشدن در دام افراد ریاکار که خود را شیخی کامل نشان می‌دهند، سفــارش می‌کند. وی در قسمتی از مثنوی وجود سالک را به دانه‌ای تشبیه و همانند می‌کند که مدتی در خاک باقی می‌ماند و خود را در مصاحبت و همنشینی با خاک، محو و نابود می‌گرداند تا بتواند با تولدی دوباره وجودی دیگرگون چون جوانه‌ای کامل پیدا کند؛ در نتیجه سالک هم باید در مسیر طریقت و حرکت به سوی خداوند وجود کلی و همه آثار خودبینیِ خویش را در شیخی راستین، فانی گرداند تا با تولدی دیگــر روح حقیقی و شخصیت اصیل و پرورش یافته‌اش نمایان گردد: «دانه پر مغز با خاک دُژم/ خلوتی و صحبتی کرد از کرم/خویشتن در خاک، کلی محو کرد/تا نماندش رنگ و بو و سرخ و زرد» در نتیجه سالک باید وجود خود را در زمین همنشینی با شیخی کامل قرار دهد و کاملاً تسلیم اوامر و نواهی او شود تا روح و باطنش تکامل یابد و از بند ظاهر رها گردد و در نهایت روح لطیف و شخصیت حقیقی‌اش جلوه‌گر شود: «پیش اصل خویش چون بی‌خویش شد/رفت صورت، جلوه معنیش شد.»
عاطفه بازفتی