روایت زندگی شهید جهادگر علی نودهی
نگاه منتظرش به آسمان حالتی عجیب داشت. لحظه‌های نگهبانی لحظه‌های انتظار بود اما انتظار او معنای دیگری داشت که گویی که انگار آسمان قرار بود او را به میهمانی خود بخواند تا با نمایان کردن سیمای نورانی‌اش ماه را شرمگین کند.
به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از فارس از بجنورد ، نگاه منتظر شهید علی نودهی به آسمان حالتی عجیب داشت، به‌گونه‌ای که کهکشانی چشمانش می‌خواست ستارگان آسمان را هدف بگیرد. لحظه‌های نگهبانی لحظه‌های انتظار بود اما انتظار او معنای دیگری داشت. گویی که انگار آسمان قرار بود او را به میهمانی خود بخواند تا با نمایان کردن سیمای نورانی‌اش ماه را شرمگین کند.
لحظه‌ها در میان ثانیه‌های انتظار می‌گذشت و او با یک نگاه به عقربه‌های ساعت و نگاه دیگر به آسمان، همچنان در آسمان بود که ناگاه باران آتشین بر خواسته از خصم بر زمین فرود آمد تا انتظار به‌پایان برسد و او به میهمانی ستاره‌ها برود.
روایت زندگی
شهید گران‌قدر علی نودهی پانزدهم فروردین‌ماه ۱۳۴۷ در شهر بجنورد پا به هستی گذاشت تا در بهار زندگی خویش سفری عاشقانه به ملک داشته باشد.
حیات کوتاه دنیوی او سرشار از عطر رفعت و مهربانی بود، او چون یاسی بود که شمیم معطرش فضای محل را عطرآگین به بوی ایمان می‌کرد. پدرش مردی از جنس ایمان بود، ایمانی که ثمره‌اش تربیت فرزندی نیک همچون علی بود.
علی از همان ابتدای کودکی، به همراه پدرش برای شرکت در مراسم‌های مذهبی به مسجد می‌رفت تا نهال وجودش از همان ابتدای زندگی با پاکی عقیده و استواری ایمان سرشته شود و بدین گونه مسجد از همان ابتدای خردسالی برای علی آموزشگاهی شد تا در آنجا درس شهامت و شهادت را بیاموزد.
او اوقات فراغت خود را در مسجد می‌گذراند تا لحظه‌به‌لحظه خود را به خدا نزدیک‌تر ببیند. او ایامی را که در کلاس درس و مدرسه مشغول تحصیل بود، تمام علاقه خود را معطوف یادگیری دانش می‌کرد زیرا فراسوی روشنایی را درراه کسب و علم می‌دید.
او باآنکه سن و سال اندکی داشت اما بامطالعه کتاب‌های دینی مخصوصاً آشنایی با سیره انبیاء و ائمه اطهار وارد جریان انقلاب شد و به‌عنوان یک نوجوان فهیم، با اشاعه فرهنگ انقلاب در میان خانواده، محل و مدرسه، سروش رهایی از ظلمت را نوید می‌داد تا دیگران نیز خود را مهیای استقبال از روزهای آزادی نمایند.
علی از همان دوران کودکی، دوستی بسیار صمیمی به نام محسن صفایی داشت. آنها دوستانی بودند که لحظه‌ای طاقت دوری یکدیگر را نداشتند، به‌گونه‌ای در مدرسه و محل ، برای مدتی کوتاه یکدیگر را رها نمی‌کردند. آنها اوقات فراغتشان را در مسجد محل سپری می‌کردند و هر کاری را انجام می‌دادند با تعامل یکدیگر به‌پایان می‌رساندند. آنها پس از انقلاب تصمیم گرفتند تا درس و مدرسه را رها کنند و شتابان به‌سوی جبهه و جنگ روانه شوند.
اما سن و سال اندکشان مانع از شتاب آنها شد ولی روحیه انقلابی و ایمان قلبی آنها مانع از آن نمی‌شد تا از هدف خود دست‌بردارند. این شور و اشتیاق آنها آن‌قدر استمرار پیدا کرد تا اینکه به سن حضور در جبهه رسیدند و با شوق فراوان پدر و مادر خود را راضی کردند تا گام در جبهه نبرد بگذارند. آری اینک علی به همراه دوستش محسن، نمونه کامل رزمنده‌هایی شده بودند تا با صلاح ایمان به جنگ خصم بروند. آنها باحالتی روحانی از شهر و دیارشان خداحافظی کردند تا پشت پا به تمام مادیات دنیا بزنند و مسافر وادی عشق شوند.
آنها بادلی مالامال از هیجان و شور، گام در جبهه غرب گذاشتند و در قرارگاه نجف به‌عنوان رزمندگان جهادگر وارد عرصه نبرد با دشمن شدند تا اینکه سی‌ام دی‌ماه ۱۳۶۵ فرارسید؛ شبی که در آن علی با نگاه‌های خیره‌اش به آسمان، ثانیه‌های معکوس به انتظار را به شماره می‌انداخت.
او در لحظاتی که مشغول نگهبانی بود و با چشمان بیدار خود از قرارگاه پاسداری می‌کرد، ناگهان هواپیماهای بمب افکن دشمن بر فراز آسمان قرار گاه ظاهر شدند و با فروریختن بمب‌های خوشه‌ای، همه‌جا را به آتش و خون کشیدند. در میان آتش و دود برخواسته از این حمله، تمام نگاه‌های علی در پی محسن بود که ناگاه بمبی آتشین بر قامت محسن فرود آمد، علی با دیدن آن صحنه، بی‌درنگ خود را به پیکر خون‌آلود و بی‌سر محسن رساند.
اما در آن هنگام او نیز مورد اصابت ترکش قرار گرفت تا دوستش محسن را در این پرواز آسمانی تنها نگذارد. آنها لحظه‌ای تحمل دوری یکدیگر را نداشتند و چه سبک بالانه پر گشودند و دست در دست یکدیگر به میهمانی ستاره‌ها رفتند.
انتهای پیام/