به گزارش پایگاه خبری ربیع، شاید از حدود دو دهه قبل بود که تلاشی فراگیر در جهت دشمن‌زدایی از ادبیات انقلابی در دستورکار یک جریان داخلی و با همراهی رسانه‌های خارجی قرار گرفت؛ جریان دوم خرداد بر این باور بود که ریشه همه مشکلات در درون کشور و ساختار آن و جمهوری اسلامی است که خوانش لیبرال‌مسلکانه را برنمی‌تابید و جریان خارجی می‌خواست جای پای خود را در مناسبات داخلی سفت کند. این پروژه امروزه نتیجه داده و بخش‌هایی از کارگزاران حکومتی و نخبگان مایل به آن‌ها، از بنیان با این گفتار به مخالفت برخاسته‌اند؛ فی‌المثل آن‌ها می‌پذیرند که آمریکا، سلطه‌گر، صلح‌ستیز و خشونت‌طلب است اما می‌گویند که چه چاره‌ای وجود دارد برای کنار آمدن با آن؟ فکر نکنید که این حرف را پنهانی می‌گویند، خیر! همین ایام هم در جلسات نیمه‌رسمی و بی‌پروا خواستار مذاکره مجدد و کرنش در برابر آمریکا هستند. گویا حافظه تاریخی نزد این جریانات مرده است، چرا که مصادیق بدعهدی و ایران‌ستیزی آمریکا را لازم نیست در تاریخ نیم‌قرن اخیر بجوییم و فقط کافی است نیم‌سال گذشته را مرور کنیم. با این همه باید گفت که تهاجم رسانه‌ای-فرهنگی بر سر دشمن‌زدایی از ذهنیت ایرانیان، با جدیت تعقیب شده و می‌شود و باید نگران آن بود که نفوذ دل‌بستگان به غرب و لیبرال سرمایه‌داری در مصادر دولتی و عمومی، چه زیان‌های بزرگی برای انقلاب اسلامی به دنبال دارد.