به گزارش پایگاه خبری ربیع، در گیر و دار اخبار پرحاشیه ورزش ایران در چند وقت اخیر، دو اتفاق مهم و مسرت‌بخش، ورزش کشور را تحت تاثیر قرار داد؛ افتخارآفرینی کاروان پارالمپیک در اندونزی و همچنین تاریخ‌سازی جوانان ورزش ایران در آوردگاه المپیک آرژانتین.

ورزشکاران پارالمپیک، در بازیهای آسیایی طوفانی به پا کردند که همه چشم ها به سمت ایران خیره شد. آنها حتی در آستانه کسب عنوان دومی هم بودند که در روز آخر این اتفاق نیفتاد و کاروان ایران به عنوان تاریخی سومی بسنده کرد.

دیگر اتفاق خوب این چند وقت اخیر را هم جوانان ایران رقم زدند؛ کسب عنوان تاریخی و قرار گرفتن در جایگاه هفتم المپیک جوانان و پشت سر گذاشتن آمریکا و فرانسه پرمدعا. این اتفاقی بسیار مهم و بزرگ است که تاکنون، کمتر مورد تحلیل واقع شده و زیر ذره‌بین رسانه ها رفته است. اما این افتخارآفرینی، این سوال مهم را ایجاد می کند که چگونه جوانان ایران توانستند این عنوان را به دست آورند؟ آیا بالاتر ایستادن از این کشورهای صاحب‌نام، حاصل برنامه ریزی در رده های پایه است؟ مسلما با توجه به شناختی که از روند ساز و کار در ورزش پایه سراغ داریم، پاسخ این سوال منفی است. ما هیچ گاه به اندازه کافی، به رده های پایه بها نداده ایم و فرآیند استعدادیابی را جدی نگرفته ایم و این موفقیت هم حاصل ظهور ورزشکاران بااستعداد است.

فدراسیونهای ورزش کشور، همیشه بیشتر تمرکز خود را روی موفقیت در رده بزرگسالان گذشته اند و علت این مسئله هم، نتیجه‌گرایی روسای فدراسیونها و به جای گذاشتن یک کارنامه پربار، در پایان دوره ریاستشان است که نتیجه این مدل مدیریتی و طرز تفکر را در آوردگاههای بین المللی مشاهده کرده ایم؛ یک موفقیت مقطعی و پس از آن، افتادن در سراشیبی سقوط.

اما رقابتهای المپیک جوانان، به ما نشان داد که چه گنجهایی در ورزش ایران نهفته است که هنوز ارزش آن را به درستی درک نکرده ایم و به آن بها نداده ایم. بسیاری از ورزشکاران ما با کمترین امکانات در المپیک آرژانتین حاضر شدند و توانستند افتخارآفرینی کنند. تیم کاراته ایران به دلیل مشکلات مالی از برگزاری دیدار تدارکاتی بین المللی عاجز بود و حتی مسئولان نتوانستند خوابگاهی مناسب برای کاراته کاهای این تیم فراهم کنند، اما جوانان ایران بدون توجه به این مشکلات، درخشیدند و پرچم کشورمان را بالا بردند. یا در کشتی آزاد که مشکلات ارزی گریبان تیم را گرفت آزادکاران ما تسلیم نشده و قهرمان المپیک شدند. در ژیمناستیک هم که رضا بهلول زاده، تنها مدال آور تاریخ این رشته در المپیک، سال گذشته به دلیل کم‌توجهی مسئولان به این رشته قصد خداحافظی داشت، اما ماند و مبارزه کرد و حاصل زحمات خود را دید.

اینها نشان می دهد که ما به لحاظ استعداد، هیچ گونه کمبودی نداریم و دلایلی که مانع این تداوم موفقیت در رده بزرگسالان می‌شوند، عدم توجه، ضعف برنامه ریزی و رها کردن این استعدادهای گرانبها هستند. حالا که این ورزشکاران در بالاترین سطح جهان افتخارآفرینی کردند، بهتر است روسای فدراسیونها و وزارت ورزش و جوانان، برنامه ای برای هدایت ورزشکاران تدوین کنند تا استعدادهای ما به حال خود رها نشوند.

البته نباید از مشکلات مالی فدراسیونها هم چشم پوشی کنیم. بسیاری از فدراسیونها، به دلیل تنگناهای مالی تنها به گذراندن امور روزمره خود بسنده می کنند و از تدوین برنامه برای پرورش استعدادها عاجزند اما حالا که توانایی ورزشکاران رده های پایه ما در معرض ظهور قرار گرفته، بهتر است فدراسیونها پیکان توجهات را از بزرگسالان به رده های پایه معطوف کنند تا شاهد تداوم افتخارآفرینی ورزشکاران کشورمان در سالهای آینده باشیم.