به گزارش پایگاه خبری ربیع، هر کسی به دنبال حل مشکلات کشور است و به دنبال جایگاه با عزت ایران در نظم نوین پیش روست باید به ترویج ایمان و امید در کشور تلاش کند. توصیه من تقویت ایمان و امید است. و آماج دشمن هم به همین ایمان و امید است. تلاش دشمنان متوجه این است که ایمان را تضعیف و شعله امید را در دل‌ها خاموش کند. رهبر معظم انقلاب ۱۴/۳/۱۴۰۲
جمله فوق بخشی از سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی در سی و چهارمین سالگرد رحلت حضرت امام خمینی (ره) ردر روز چهاده خرداد است، نکته ای که در گذشته نیز به دلیل اهمیتی که دارد مطرح فرموده بودند:جوانِ امیدوار، بهتر کار و تلاش و تحقیق می‌کند البته تقویت امید فقط با حرف‌زدن نیست و مسئولان باید با کار و تلاش خود که امروز بحمدالله به آن مشغول هستند، دل جوانان را از امید لبریز کنند.”مقام معظم رهبری ۱۹/۱۰/۱۴۰۰″
راه رسیدن به تعالی و پیشرفت هر کشور خودباور بار آوردن و ایجاد امید در مردم، بخصوص در جوانان است. چرا که دشمنان ملت ایران با استفاده از رسانه های هایی که در دست دارند چون با پیشرفت و توسعه ما مخالفند و ما را همچنان وابسته می خواهند در صدها رسانه مجازی و غیر مجازی بر طبل ناتوانی و ضرورت وابستگی به دنیای خارج می کوبند و بسیاری از پیشرفت های کشور ما را که عمدتا به فکر و دست جوانان رقم خورده است را هرگز به زبان نمی آورند؟! آنها می خواهند جوانان ما احساس خودباختگی داشته باشند تا کشور از سرعت پیشرفت های دنیا عقب بماند و دستش به سوی دیگران دراز باشد!
بی شک ملت ایران، بویژه جوانانی در عرصه اجتماع هستند که از روحیه و امید بالایی برخوردارند. اینها این امید زیاد را وسیله ترقی و پیشرفت خود قرار می دهند و از نظر علمی و شغلی پیشرفت می کنند. در مقابلِ این عده، دسته ای هم هستند که همواره روحیه ناامیدی در آنها شعله ور است و همه چیز را سیاه و تیره می بینند. این دسته، علاوه بر این که همواره پیشرفت نمی کنند، بلکه دچار پسرفت دائمی نیز هستند اینها کسانی هستند که تحت تاثیر تبلیغات دروغین دشمنان قرار گرفته اند و از پیشرفت های داخلی اطلاع چندانی ندارند؟ پس همواره دو دسته در جامعه وجود دارند: یک عده کسانی هستند که دنیای پیرامون خود را همواره سبز و روشن می بینند و عده دیگر، همیشه سیاه سیاه. قرآن هم همواره روح امید و امیدواری را در عرصه جامعه می دمد تا آن جامعه، جامعه پویا بشود. توکل به خداوند، گرایش به معنویت و اعتماد به نفس را باید به عنوان سه عنصر اصلی و مهم در ایجاد و تقویت امید به آینده دانست و این موارد را برای همه مردم و جوانان کشور مورد توجه قرار داد. ملت امیدوار به آینده برای رسیدن به هدف مقدسی که دارد انگیزه بالایی خواهد داشت و با انگیزه ای که دارد راه را برای رسیدن به هدف باز می کند. در حدیث پیامبر (ص) آمده است: «کسی به بهشت می رود که امید آن را دارد و کسی از جهنم دور می ماند که از آن بیمناک باشد». از این حدیث، روشن می شود که امید، منشأ عمل است و سرنوشت ساز؛ چون اگر کسی امید به چیزی داشت به آن دست می یابد و زمینه های دستیابی آن هدف را برای خود مهیا می کند. از طرفی امید می تواند یک ملتی را بر سختی ها و مشکلات راهی که برگزیده اند پیروز کند. اگر امید نباشد، دیگر انگیزه ای برای صبر و چیره شدن بر دشواری ها نیست. اگر ملتی، امید به پیشرفت علمی و حرفه ای خود نداشته باشد، پس از چه راهی می تواند بر سختی های راه غلبه کند؟ پس یکی از آثار و کارکردهای امید، این است که به شخص، توان و نیرو می بخشد تا بر مشکلات چیره شود.
به یقین لازمه امید، عمل کردن و حرکت کردن به سوی آینده است و إلاّ صِرف امید بدون حرکت و پویایی، خوش خیالی است و مطلوب و پسندیده نیست. امید، آن نوع از خوش بینی به آینده است که منشأ پویایی و حرکت به سوی آینده ای روشن باشد. این است که رهبری عزیز می فرمایند: هر کسی به دنبال حل مشکلات کشور است و به دنبال جایگاه با عزت ایران در نظم نوین پیش روست باید به ترویج ایمان و امید در کشور تلاش کند. توصیه من تقویت ایمان و امید است.
مسئولان باید در جهت ایجاد اشتغال و فرصت زایی برای به کارگیری توانمندیهایی که به هدر می رود با برنامه حرکت کند و همه استعدادها را در جهت پیشرفت کشور به کار بندد. حرکت مسئولان باید برای ملت امید آفرین باشد؟ البته نه در حرف که در عمل! مردم باید آنچه را که از امید آفرینی در سخن مسئولان می شنودن در زندگی خود لمس کنند.
فراهم شدن امکان پیشرفت برای همه اقشار و طبقات جامعه و شایسته سالاری در همه سطوح و فراهم بودن امکان رشد استعدادها و ظهور خلاقیت ها و عرضه اندیشه ها و آثار و… برای همه شهروندان، تأثیر بسزایی در افزایش امید دارد. نبودن تبعیض در سطح جامعه و کشور، خود به خود، امید آفرین است. ریشه تفاوت و تبعیض، در کبر و برتری طلبی افراد یا طبقات است. اگر در جامعه تبعیض وجود داشته باشد، آن جامعه از همبستگی و وفاق ملی تهی است و ملت را از هرگونه پیشرفتی در آینده مأیوس می کند.
پس مسئولان اگر بستری را مهیّا کنند که در بهره گیری از امکانات آن، تبعیضی نباشد و همچنین در ایجاد شغل و ازدواج خوب و متناسب با شخص، و امسا در مهار تورم و رشد تولید قدم های مؤثری را بردارند، در ایجاد و افزایش امید در ملت، کمک مؤثّری کرده است که آینده درخشان را قابل تصور خواهد نمود.
به امید روزی که همه ملت ایران، مخصوصا جوانان، امید به آینده ای روشن داشته باشند.
مظفر حاجیان