به گزارش پایگاه خبری ربیع، جام جهانی ۲۰۱۴ را یادتان هست؟ جام جهانی ۲۰۱۴ یکی از معدود مسابقاتی بود که هلند و ایتالیای نامدار در آن حضور نداشتند. در واقع هلند و ایتالیا با دست کم گرفتن مسابقات مقدماتی تاوان سنگینی را پرداختند و نسلی از بازیکنان این دو کشور مهم فوتبال جام جهانی را از خانه مشاهده کردند. این اتفاق نشان دهنده این است که حتی قدرت‌های بزرگ و سنتی فوتبال جهان هم در صورت سهل انگاری به راحتی می‌توانند رویای حضور در جام جهانی را با کابوس خانه نشینی عوض کنند. این اتفاق درس مهمی برای فوتبال ایران است. در مقیاس فوتبال اسیا، ایران همان قدرت ذاتی و شهرتی را دارد که هلند و ایتالیا در اروپا دارند. اما این شهرت برای رسیدن به جام جهانی کافی نیست و ایران برای حضور در مهمترین رقابت فوتبال جهان نیاز به برنامه ریزی دقیق و تلاش شبانه روزی دارد اما متاسفانه در ماه‌های اخیر و بعد از دو شکست تلخ حالا تیم ملی ما نه سرمربی دارد نه رییس فدراسیون فوتبال و نه حتی عزمی برای بهبود اوضاع.

شاید در نگاه کلی اینطور به نظر برسد که تیم ملی فعلاً مسابقات رسمی ندارد و همچنان می‌توان با طمأنینه روی گزینه‌های مختلف برای سرمربیگری تیم ملی مطالعه کرد، اما تیم ملی اتفاقاً در یک مقطع حساس قرار دارد و هر گزینه‌ای که به عنوان سرمربی انتخاب شود، فرصت چندانی برای اماده سازی ویژه تیمش نخواهد داشت. تیم ملی در ماه فروردین ۱۳۹۹ دو بازی مقابل کامبوج و هنگ کنگ انجام می‌دهد و در خرداد ماه نیز دو بازی حساس مقابل بحرین و عراق را انجام خواهد داد. اگر پروژه صعود به دور دوم با موفقیت انجام شود، فقط سه ماه پس از بازی آخر مرحله اول مقابل عراق، باید در اولین بازی مرحله دوم مقدماتی جام جهانی حاضر شویم؛ شهریور ۱۳۹۹ زمان اغاز دور دوم این بازیها در دو گروه شش تیمی است.

این بار صعود مستقیم به جام جهانی، سخت‌تر از دوره گذشته (جام جهانی ۲۰۱۸) است، چون در آن دوره، تیم‌ها در دو گروه ۵ تیمی تقسیم شده بودند و حالا گروه‌ها شش تیمی است و هیچ تضمینی هم وجود ندارد که ما با تیم‌های آسان در یک گروه راحت قرار بگیریم.

تیم ملی کنونی یک مجموعه ویژه با نیروی انسانی هیجان انگیز است. تعداد زیادی لژیونر اماده که در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند، چندین ستاره اماده در لیگ برتر ایران و البته چندین پدیده جوان در لیگ ایران که می‌توانند تا جام جهانی ۲۰۲۲ تبدیل به مهره‌هایی قابل اتکا شوند. محبی وینگر سپاهان فقط یکی از این نمونه‌هاست که فاصله اولین بازی‌اش در لیگ برتر تا اولین بازی ملی‌اش فقط چند هفته بود. بنا بر این هرکس به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شود، با متریال هیجان انگیزی مواجه است که پتانسیل بالایی برای ایجاد موفقیت دارند اما از سوی دیگر همین موضوع هم کار کادرفنی جدید تیم ملی را سخت می‌کند، چون این تیم، شبیه تیم ملی مثلاً قطر نیست که فقط مانیتور کردن هفته به هفته دحیل و السد، برای انتخاب فهرست تیم ملی در اردوهای مختلف و انتخاب ترکیب تیم ملی کافی باشد.

 کادرفنی بعدی تیم ملی، هفته به هفته باید عملکرد بازیکنان ایرانی در لیگ‌های پرتغال، بلژیک، انگلیس، روسیه و قطر را بررسی کنند و پروژه‌ای پر از جزئیات را با دقت کامل پیش ببرند. تیم ملی ایران پس از جام جهانی ۲۰۱۴ با ظهور تعداد زیادی پدیده و ستاره مستعد، یکی از نسل‌های پرتوان فوتبال ایران در چند دهه اخیر را تشکیل داده که این موضوع، کار کادرفنی تیم ملی را سنگین می‌کند.

فدراسیون فوتبال در حالی باید هرچه سریعتر از بین چند گزینه داخلی و خارجی، سرمربی جدید تیم ملی را انتخاب کند که بحرین و عراق به عنوان رقبای ایران در مرحله اول مقدماتی جام جهانی، همین چند هفته پیش در جام خلیج شرکت داشتند و برخلاف ایران، کاملاً در شرایط مسابقه هستند. فراموش نکنیم که بحرین قهرمان تورنمنت خلیج شده و یکی از تیم‌های درحال توسعه در غرب اسیاست. ایران اما فیفادی های اخیر را از دست داده و بازیکنان تیم ملی هم بیش از آنکه زمان خود را در اردوی تیم ملی سپری کنند، پیگیر اخبار مختلف درباره آینده کادرفنی تیم ملی هستند. انتخاب یک سرمربی بد (مانند ویلموتس) نه تنها رویای ما برای رسیدن به جام جهانی را نقش بر آب می‌کند بلکه ممکن است نسلی درخشان از فوتبالیست‌های مستعد را نابود کند اتفاقی که قطعاً از سوی مردم ایران و جامعه فوتبال کشور قابل گذشت نیست.