به گزارش پایگاه خبری ربیع،فرهنگ دین مبین اسلام کار و تلاش را عبادت و گاهی جهاد می داند و بر فعالیت و اشتغال به کسب و کار ترغیب و تشویق می کند ائمه هدی علیهم السلام به همان اندازه که به کسب و کار ترغیب می فرمایند، از بیکاری و تنبلی و رها کردن کار، نهی و مذمّت می کنند و از بیکاری بیزار هستند. بی گمان، بیکاری، افزون بر آنکه زمینه ساز بروز لغزشها و ناهنجاریهاست، و عزت نفس را از آدمی می ستاند، مانع اصلی بهبودی و شکوفایی اقتصادی نیز هست. اگر ماشین اقتصادی فرد و جامعه، فاقد «موتور محرّکه»، یعنی کار و تلاش همیشگی باشد، متوقّف، و به ایستایی و رکود دچار می شود. با نگاهی به سیره پیامبران الهی علیهم السلام در می یابیم که خداوند تبارک و تعالی، حتّی برای آنان نیز ترک کسب و کار را نپسندید و آنان را به کوشش فرا خواند؛ چنان که در حدیثی قدسی چنین آمده است: «اَوْحَی اللّهُ اِلی داوُودَ علیه السلام : اِنَّکَ نِعْمَ الْعَبْدُ … خداوند به داوود علیه السلام وحی کرد: «تو بنده خوبی هستی، امّا از بیت المال ارتزاق می کنی و با دستت کسب و کار نمی کنی!» پس داوود علیه السلام چهل صبح گریه کرد تا آنکه خداوند به آهن وحی کرد که برای بنده من داوود، نرم شو! پس خداوند بدینگونه آهن را برایش نرم ساخت، و او از آن پس شروع به کار کرد، بدین گونه که هر روز، زره ای درست می کرد و آن را به هزار درهم می فروخت. پس سیصد و شصت زره درست کرد و آن را به سیصد و شصت هزار درهم فروخت وبدین گونه با کار کردن از بیت المال بی نیاز شد.» امام باقر علیه السلام می فرماید: من بیزارم از کسی که عذرتراشی می کند و سراغ کسب و کار نمی رود، و در خانه بر پشت دراز می کشد و می گوید: «خدایا! به من روزی عطا کن!»؛ و سرازیر شدن در اطراف کره زمین برای کسب و کار را و درخواست از فضل خدا را وامی نهد؛ در حالی که مورچه از خانه اش به طلب روزی خارج می شود [و روزی اش را با تلاش به دست می آورد.» همچنین ایشان فرمود: از آن کسی که در کار دنیا[ی خود] تنبل باشد، نفرت دارم. آن کسی که در کار دنیای خویش تنبل باشد، در کار آخرتش تنبل تر خواهد بود.» آن حضرت در حدیثی دیگر می فرماید: «اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَجَلَّ، حِینَ اَهْبَطَ آدَمَ علیه السلام مِنَ الْجَنَّهِ، اَمَرَهُ اَنْ یَحْرُثَ بِیَدِهِ، فَیَاْکُلَ مِنْ کَدِّها بَعْدَ نَعِیمِ الْجَنَّه؛ خدای عزّ و جلّ در آن هنگام که آدم را از بهشت به زمین فرود آورد، به او فرمان داد تا به دست خود زراعت کند و پس از [محروم ماندن از نعمتهای بهشت از دسترنج خود بخورد.» و باز از آن حضرت آمده است: «اَلْکَسَلُ یَضُرُّ بِالدِّینِ وَالدُّنِیا؛ تنبلی به دین و دنیا آسیب می رساند.»

علی حاجیان