پایگاه خبری ربیع/ کسانی که در حکومت ها مسوولیت می پذیرند معمولا باید به دنبال ارتقاء جایگاه آن باشند و در راستای اقتدار مندی آن گام بردارند اما بدیهی است که حکومت‏ها هرچند از نظر سیاسی، نظامی و اقتصادی مقتدر باشند، با مجموعه‏ های از آفت ها و یا به سخن امروزی آسیب ها مواجه‏اند که می ‏تواند آن‏ را تضعیف کند یا حتی به اضمحلال بکشاند.

هر حکومتی با دو آسیب مواجه خواهد بود یکی آسیب های دشمنان خارجی ودیگری دشمنان داخلی که هر کدام در جای خود از اهمیت برخوردارند و گاهی نیز خودی‏ هایی نظیر زمامداران و یا برخی از مردم ممکن است مقابله ای با حاکمیت پیدا کنند که این آفت حساسیت زیادی در بر دارد.

از آن‏جا که حکومت‏ها برای مقابله با دشمنان داخلی و خارجیِ خود ، معمولاً برنامه‏ ریزی و آمادگی لازم را فراهم می‏ سازند ، کمتر اتفاق می‏افتد که نظامی تثبیت شده ، از طریق این خطرها به نابودی کشیده شود.

امّا بزرگترین خطرها برای حکومت وجامعه دینی ، آسیب‏های وارد آمده از سوی خودی‏ها و به خصوص زمامدارانی است که با وظایف حکومت داری آشنا نباشند و خود نقش وارونه را بازی کنند و یا ناتوانی در انجام وظایف داشته باشند و از جرات و جسارت و شجاعت لازم در مقابل دشمن برخوردار نباشند متاسفانه آنان بزرگ‏ترین ضربه را به جامعه دینی وارد می ‏آورند که نتیجه آن ، یا انحراف از دستورهای دینی و یا اضمحلال حکومت وجامعه اسلامی است.

فلسفه پذیرش مسؤولیت در هر حکومت ، تلاش برای استحکام پایه‏های آن ، اجرای دقیق قوانین ، برقراری امنیت، تأمین رفاه و آسایش مردم ، برطرف کردن مشکلات و گرفتاری‏ها ، جبران ضعف ‏ها و کمبودها ، خشنود کردن مردم ، دلگرم نمودن آنان نسبت به حاکمیت ، تلاش برای شکوفایی و پیشرفت همه جانبه جامعه ، دفاع از ارزش‏های مادی و معنوی نظام ، آباد کردن کشورو بازسازی ویرانی‏ها و… است.دست‏یابی به تمام یا بیشتر هدف‏های از پیش تعیین شده یک نظام حکومتی در گرو ادای وظیفه صحیح زمامداران و کارگزاران است. اگر زمامداران نادرست، خودسر و بی‏برنامه عمل کنند ، می‏ توانند بدترین آسیب‏ها را بر نظام وارد سازند و چه بسا با توسل به کارهای خلاف شرع(عرف) و قانون و خلاف شأن ، عوامل سقوط و تباهی و بی‏اعتباری حکومت را نیز فراهم آورند.

حضرت امام علی(علیه السّلام) با آگاهی کامل از این واقعیت ، در بیانات خود در موارد مختلف به این آسیب‏ها و آفت ها اشاره کرده‏اند. حضرت علی(ع) در این راستا چهار آفت را ذکر می‌کنند که نباید اتفاق افتد و الا برای نظام حکومتی سمی مهلک خواهد بود این چهار آفت بدین قرارند: تضییع الأصول، التمسک بالفروع، تقدیم الاراذل، تأخیر الافاضل؛ واگذاشتن اصول، خارج شدن از اصولی که هدف از حاکمیت دستیابی به آن هاست و نادیده گرفتن آن و به تعبیری تساهل و تسامح در برقراری اصول که بسیار شکننده است زیرا بقای حاکمیت به اصول است و اگر اصول جاری نشود معنایش سقوط حامیت است هر چند اسمی باقی بماند.

دوم تمسک به فرعیات و پرداختن به امور غیر مهم است وبه قولی واجبات را فدای مستحبات کردن و چسبیدن به امور غیر ضرور جامعه .  و سوم از آفت ها مقدم ساختن انسان‌های فرومایه بر انسان های متعهد و توانمند و آگاه و صاحب نظراست اگر انسان های ناتوان بر توانمند ترجیح داده شدند و میدان به دستشان افتاد جز زیان نخواهد داشت یکی اینکه توانایی بر اجرای اصول را ندارند و دیگر اینکه میدان را از انسان های توانمند گرفته اند و غصب نموده اند و حاکمیت از توان آنان محروم شده که این خسران غیر قابل جبران است. آفت چهارم واگذاشتن و عقب راندن انسان‌های فاضل است.

این نیز از آفت های بزرگی است که عالمانی که در راستای پیشرفت و تعالی حاکمیت و جامعه تلاش کنند خانه نشین شوند و علم ودانش آن ها به هدر برود و غیر قابل استفاده گردد.

و باید که مردم و مسوولان این آفت ها را مورد توجه قرار داده نصب العین کنند تا دچار آن نشوند و حاکمیت دینی را توسعه ببخشند.این روزها وزرای پیشنهادی رئیس جمهور محترم به مجلس معرفی شده اند و مجلس در جریان رسیدگی و بررسی آن است امید آنکه شرایط معرفی شدگان منطبق بر اصول باشد و بتوانند خدمات شایسته ای در دوران مسئولیت به یادگار بگذارند.

انتهای پیام/