به گزارش پایگاه خبری ربیع، اول مهر ماه زنگ آغاز سال تحصیلی برای نزدیک به ۱۳ میلیون دانش‌آموز ایرانی نواخته خواهد شد و دوباره شور و حالی وصف ناشدنی در خانواده‌های ایرانی برپا می‌شود. آموزش و پرورش، مطمئنا یکی از بزرگترین نهادهای کشور است که نه تنها آینده نوباوگان ایرانی را می‌سازد بلکه آینده‌ساز کشور است؛ اعتلای هر جامعه ای بستگی به عملکرد و میزان موفقیت آموزش و پرورش در آن جامعه دارد. بر همین اساس است که سرمایه‌گذاری و توجه به این نهاد در کشورهای توسعه یافته حتی بیش از بودجه نظامی است اما متاسفانه در کشور ما هنوز توجهی که باید به این نهاد شود ، نشده است. در این خصوص می‌توان موارد زیر را متذکر شد:
۱- در حالی که کارشناسان آموزشی تاکید دارند باتوجه به حضور ۵ ساعته یا بیشتر دانش‌آموزان در مدرسه، محیط فیزیکی مدرسه مانند خانه باید از فضایی جذاب و دلپذیر برخوردار باشد تا دانش‌آموزان در این محیط احساس خستگی نکنند، مدارس کشور فضای بسیار نامناسبی دارند. به عبارت بهتر و دقیق‌تر امروز عموم مدارس دولتی کشور نه از فضای لازم برخوردار هستند، نه ساختمان‌های آنها محکم و به روز است و نه بودجه‌ای برای تامین نیازهای اولیه به آنها تخصیص می‌یابد .
نوسازی مدارس هم که سالها است از آن سخن به میان می‌آید در گیرو دار نبودن بودجه لازم افتاده است و عملا اقدامی در این خصوص صورت نمی‌گیرد. مسئولان آموزش و پرورش خود به این نکته اذعان دارند که ۳۰ درصد مدارس کشور فرسوده‌اند. البته این بدان معنا نیست که بقیه مدارس نیز شرایط مطلوبی دارند .در طول سال‌های اخیر آتش گرفتن بخاری‌های غیر استاندارد مدارس، فرو ریختن سقف کلاسها و خبرهایی از این دست نشان می‌دهد که مدارس کشور چه وضعیت
اسفناکی دارند !
۲- معلمان، کارگزاران و عاملان اصلی آموزش و پرورش به شمار می‌آیند که اهداف اجرایی و نیز متعالی نظام آموزشی، در نهایت توسط آنها محقق می‌شود و به منصه ظهور می‌رسد. در نتیجه معلم به واســطه نقش برتری که دارد باید به بازنمای تمام و کمال خصوصیات و کیفیت‌های مطلوب هر نظام آموزشــی تبدیل شــود. تعامل چهره به چهره معلــم و دانش آمــوزان به عنوان دو قطب اصلی نظام تربیتی، معلم را در موقعیت ممتاز و منحصر به فردی قرار می‌دهد که هیچ یک از عناصر نظام آموزشی از آن برخوردار نیستند. با این وصف ، بدیهی است که معلم‌ها باید آنقدر تامین مالی باشند که دغدغه‌ای جز علم آموزی به دانش آموزان نداشته باشند اما در کشور ما معلم‌ها، عموما جزو اقشار ضعیف اقتصادی کشور هستند. جالب اینجا است که همواره مسئولان از شان و مقام و جایگاه بالای معلم سخن می‌گویند و وضعیت نامطلوب اقتصادی این قشر از جامعه را دور از شان معلم می‌دانند اما کار چندانی در این خصوص صورت نگرفته است و بسیاری از معلمان کشور دارای شغل دوم از قبیل رانندگی، فروشندگی و … هستند!
۳. The country’s educational system is unfortunately not updated by the system and is not consistent with educational standards. In fact, the basic problem of education in Iran is not targeting the education system and the inefficiency of educational methods. If the question is, what is the purpose of the education given to our children and adolescents at different levels of education and what is to be done to the direction of these courses. There is no clear answer to this question. The intense disturbance of the educational system with the world of science and lack of familiarity Officials and managers with the technology of the World Day are so much to be said that they generally lack technological literacy. However, is it possible to expect that the future makers of this routine and boom will find the necessary and valuable outcome of studying in the schools of the country ?!